Het missen van de zwangerschap

Ongeveer twee maanden geleden ben ik bevallen van een van een mooie en kerngezonde zoon! De eerste tijd was ik intens dankbaar, blij en voelde ik me zo gedragen en gezegend door God. Tegelijkertijd was het enorm overweldigend en leefde ik in een sneltrein van zwanger zijn, naar het ineens hebben van een baby. 

Tot het moment dat de bevalling zich aankondigde, leek de zwangerschap enorm lang te duren. Een aantal kennissen om ons heen waren een paar weken voor de geboorte van onze zoon bevallen en het voelde alsof iedereen zijn baby eindelijk mocht vasthouden, behalve ik. Wat duurde het toch lang! Het enige wat ik wilde was gewoon met mijn baby knuffelen.

Na de bevalling leek de zwangerschap voorbij te zijn gevlogen en voelde ik een soort van leegte. Letterlijk en figuurlijk voelde ik me leeg. Mijn buik was ineens weer zo goed als plat en het getrappel was niet meer te voelen vanbinnen. Terwijl onze zoon vredig naast ons in de co-sleeper lag, voelde ik me treurig. Dat gevoel had ik nog nooit eerder meegemaakt en ik snapte mezelf niet meer. Ik wou toch zo graag dat hij eindelijk geboren was? Waarom voelde ik me dan zo?

Dit gevoel heeft een lange tijd geduurd en om eerlijk te zijn, is het er met vlagen nog steeds. Als ik terug denk aan de zwangerschap of weer foto's voorbij zie komen, krijg ik een gevoel van weemoed. Ondanks dat ik enorm genoot van het mama zijn en de aanwezigheid van onze zoon, bleef ik de zwangerschap missen. Het liefste had ik hem in mijn buik en in mijn armen tegelijkertijd. En stiekem is dat ook één van de redenen dat ik ons zoontje zo graag in de draagdoek meesjouw; zo voel ik me toch weer een beetje zwanger. Na weer een huilmoment vroeg mijn man; ''waren de negen maanden dan niet genoeg?'' En eigenlijk was het antwoord nee, het had nog wel veel langer mogen duren. Van de zwangerschap heb ik enorm genoten. Ik voelde me mooi en vrouwelijk, de zwangerschapskwaaltjes omarmde ik en het idee van leven dat in mij groeide was het beste gevoel ooit! 

Alles aan het zwanger zijn vond ik geweldig; het moment van afwachten tot we konden testen, de dan uiteindelijke positieve zwangerschapstest, de eerste echo en alle afspraken bij de verloskundige daarna, het bekend maken van de zwangerschap, mijn groeiende buik, het getrappel, het inrichten van de babykamer, het maken van het geboorteplan, internet afstruinen naar het mooiste geboortekaartje, de nesteldrang, het inpakken van de ziekenhuistas, fantaseren over hoe het zou zijn met een baby erbij, het aftellen van de weken en zelfs het moment van de bevalling. 

Een aantal weken na de bevalling bad ik tot God, omdat ik me schaamde voor mijn gevoel. Opeens leek ik het te begrijpen; ik moet genieten van het seizoen waarin ik leef! Want dat moment komt niet meer terug. Er is altijd wel meer waar ik naar kan verlangen en dat moment van verlangen en dromen is juist zo mooi. Want zodra het er is, mis je het seizoen ervoor. 

Ik verlangde ernaar te trouwen en eindelijk samen te wonen na het hebben van een lange afstandsrelatie. Maar na de bruiloft miste ik het heen en weer reizen. Tijdens het getrouwde leven verlangde ik ernaar een gezin te stichten, maar tijdens de zwangerschap miste ik de spannende tijd van het hopen op en het bidden voor een baby. Tijdens de zwangerschap verlangde ik ernaar mijn baby eindelijk te mogen knuffelen, maar na de bevalling miste ik de zwangerschap.

In de bijbel vind je vooral in het boek Prediker zoveel teksten over genieten van het leven.
Deze tekst sprak tot mij; ''Het is beter te genieten van wat je hebt, dan altijd maar meer te willen. Dat is dwaas en heeft geen enkel nut.'' Prediker 6:9

Wij als mensen zijn altijd geneigd meer te willen, nadat we hebben gekregen waar we naar verlangden. Vervolgens missen we vaak het seizoen van voordat we het kregen.

Daarom ga ik nu genieten van ons zoontje en ons leven met zijn drietjes. 
Want wanneer ik ooit ga verlangen naar meer, ga ik die tijd missen!


Dave Barnes maakte een prachtig nummer over het missen van het seizoen waarin je leeft: