Belofte van hoop

27 Mei 2022, ons zoontje is vandaag 1 jaar geworden! En ja de tijd is voorbij gevlogen vanaf de geboorte tot nu. En dat terwijl de tijd voorbij kroop toen ik zo verlangde naar het ontvangen van een kindje. Vandaag, op ons zoontje zijn eerste verjaardag wil ik jullie meenemen in het verhaal van God's trouw, wonderen en overwinning  in de periode voordat we hem mochten ontvangen tot net na de geboorte. 

"Ik zal blijken van goedertierenheid van de Heere eeuwig bezingen, van generatie op generatie Uw trouw met mijn mond bekend maken.''  Psalm 89:2

Laat ik jullie vandaag Zijn trouw via dit blog bekend maken!

Elke maand kruipt voorbij en wanneer ik dan uiteindelijk toch weer ongesteld word, zakt de moed me in de schoenen. Het is vier maanden na onze tweede miskraam en het lijkt alsof een gezonde zwangerschap niet voor ons is weggelegd. Na ons trouwen konden we ons geluk niet op toen we direct zwanger raakte; onze honeymoon baby! Maar die blijdschap sloeg na ongeveer 10 weken om in verdriet. Tijdens de tweede echo, de termijn echo, bleek het hartje van onze mini ons te zijn gestopt met kloppen. Ik had al een voorgevoel toen ik een dag voor de echo bruin bloedverlies had, maar toch wilde ik geloven in de hoop van leven. Die zelfde avond nog, op negen September, ben ik ''bevallen'' van onze eerste mini baby. Een heftige ongesteldheid zal het wel worden zei de verloskundige, maar helaas kwam alles erbij kijken, wat ook bij een normale bevalling  aanwezig was; weeën die steeds sterker werden, veel bloedverlies en uiteindelijk de geboorte, maar dan van een dood ''vruchtje''. 

We voelden dat God ons droeg in deze situatie, want wat als we veel later een echo hadden gehad en we ineens de weeën kwamen? Dan had ik niet geweten wat ons overkwam. Maar God heeft ons voorbereid op wat komen ging en ons erdoorheen geholpen. Toch heb ik me letterlijk en figuurlijk nog nooit zo leeg gevoeld en zocht naar oorzaken om mezelf de schuld te geven dat ons kindje het niet overleefd had. Had ik iets verkeerd gegeten? Koffie gedronken? Te zwaar getild op werk? Iedereen om me heen die wel gezond zwanger was, probeerde ik te vermijden en mijn verjaardag wou ik niet vieren. 

Vier maanden later raak ik opnieuw zwanger. Net als bij de eerste keer was de zwangerschapstest weer een bevestiging van wat ik al wist en vooral voelde; er groeide nieuw leven in mij! Dit keer zal het vast goed gaan en durfde ik ondanks de gedachten aan de vorige zwangerschap, uit te kijken naar een toekomst met ons drieën! Maar na de vijf weken verdwenen de zwangerschapssymptomen en voelde ik dat het niet goed zat. Ik probeerde mezelf te overtuigen dat het nog de goede kant op kon gaan, maar alles in mij zei dat ook deze zwangerschap niet lang meer zou gaan duren. Uit verdriet om weer precies hetzelfde mee te maken als de eerste keer, bad ik tot God dat als het weer fout zou gaan, we het ''vruchtje'' mochten verliezen voordat we ook maar een echo hadden gehad. Deze keer wou ik het gewoon niet zien. En ja, kort erna hebben we ook onze tweede zwangerschap verloren met vijf weken en vijf dagen. 

Uit pure wanhoop vroeg ik God om ons te beloven dat we dit niet nog een keer hoefde mee te maken. Ik wou een teken zien, keek naar buiten en vroeg God om een regenboog te laten verschijnen als Hij dit ons kon beloven. Maar die verscheen niet en op het moment dat ik dacht dat het kleurenpallet ook wel niet meer zichtbaar zou worden, verscheen ie aan de hemel! Lang genoeg om voor ons te bewonderen, maar het was ook snel weer weg. Als een knipoog van God die zegt; Ik ben er.

De maanden die volgenden was ik bang dat mijn lichaam niet goed genoeg was om een kindje te dragen en er werden ons onderzoeken voorgesteld om te kijken of het aan mij of aan mijn man lag. Ondanks de regenboog die God ons liet zien, liet ik mij overmeesteren door angst. Misschien werd ik wel gewoon nooit meer zwanger, dat kon God ook nog bedoeld hebben toch? Een tijd van stress, dat op een gegeven moment zoveel werd, dat we het wel in God's Zijn handen moesten leggen, brak aan. We hebben het losgelaten en besloten van elkaar te genieten en daar dankbaar voor te zijn, zonder te verlangen naar meer. Dit was een lang proces, maar toen we bij de bestemming kwamen, ervaarde we rust in Zijn goedheid ondanks het verdriet.

Vijf maanden na onze tweede miskraam sprak God. Iets wat ik nog nooit eerder zo duidelijk heb gehoord. We zouden op negen September een kindje ontvangen die bij ons zou blijven.
Het duurde even voordat het tot me doordrong dat op die datum we een jaar geleden de eerste zwangerschap waren verloren. Veel broers en zussen in geloven spraken gebed over ons uit voor een gezonde zwangerschap en er begon weer hoop te groeien in ons.

Mijn man en ik gingen twee weken daarna een paar dagen naar het strand. Ik zou toen eigenlijk ongesteld moeten worden, maar op die zogenoemde NOD verscheen er weer een regenboog en toen wisten we het zeker; God had Zijn belofte niet ingetrokken! Toen we een dag voor mijn verjaardag weer thuis waren, besloten we de volgende dag een test te doen. Dit keer werd niet alleen mijn verjaardag weer gevierd, maar ook het nieuwe leven dat God beloofd en gegeven had. Dit was het beste verjaardagscadeau ooit. 

Teruggerekend klopte het inderdaad dat ik negen September in verwachting raakte. Bij vijf weken en vijf dagen moest ik weer denken aan de laatste zwangerschap. Het lukte de tegenstander om angst te zaaien en dat begon op te komen. Maar God bleef Zijn trouw tonen en die dag, ook nog eens de uitgerekende dag van die tweede zwangerschap, verscheen er weer een regenboog aan de hemel. Vanaf dat moment durfde ik steeds meer op God vertrouwen. 

De eerste echo was echt prachtig om te zien, Heel mini, maar oh zo duidelijk was het kleintje te zien. Van, kijk mij eens gezond zijn! Er was duidelijk een kleine baby te zien, terwijl ik bij onze aller eerste echo er eerlijk gezegd weinig van kon maken. Bij de tweede echo zagen we zelfs een 3D filmpje waarbij de kleine vrolijk en druk aan het rondspartelen was!

Bij de twintig weken echo konden ze geen tweede nier vinden en werden we doorgestuurd naar het UMCG voor opnieuw een echo. Onderweg naar het ziekenhuis kwam de Bijbeltekst van psalm 139:13 in mij op: ''Want Gij hebt mijn nieren gevormd, mij in de schoot van mijn moeder geweven.'' En inderdaad, God had twee nieren in onze baby gevormd die duidelijk te zien waren op de echo. Weer was God trouw naar ons.

De maanden die volgende konden we alleen maar genieten. Ik genoot van het gevoel van leven in mij wat steeds sterker groeide en keek uit naar wie we mochten ontvangen. God bleek een God van orde en nummers, daar was ik achter gekomen. Twee Juni was ik uitgerekend en ik bad tot God of ik 27 Mei mocht bevallen, de datum waarop mijn man drie jaar geleden tot wedergeboorte was gekomen.

26 Mei moesten we naar de verloskundige voor een controle. Er waren alleen nog maar handjes te zien op de echo. De verloskundige zei dat de baby voorlopig nog wel zou blijven zitten. Ik daarin tegen had een ander gevoel, ik had immers gebeden voor een bevalling morgen... Toen mijn man en ik die avond een film aan het kijken waren, begon het al een beetje te rommelen. Rond twaalf uur 's nachts nog sterker en ik bereide mijn man voor dat de geboorte zich aan het aandienen was. Gelukkig hebben we nog wat kunnen slapen ondanks de opwinding. Om vier uur in de nacht werden de weeën echt duidelijk voelbaar, maar nog goed uit te houden. Tot acht uur in de avond, toen werden ze zo intens en kwam gelukkig de verloskundige. 

Het leek goed te gaan; de weeën waren krachtig en de ontsluiting verliep snel. Na twee uur had ik volledige ontsluiting en kon de laatste fase beginnen; ons zoontje kon ieder moment geboren worden! Helaas na een uur begint het te stagneren, de weeën zijn intens en ik begin moe te worden. De verloskundige belt het ziekenhuis; de bevalling had een helpende hand nodig. Tijdens de sterke weeën bid ik tot God om mij te helpen, meer krijg ik er niet uit. Ik kijk met één oogwenk op de klok; over een uur is het 28 Mei en het houten kruis aan de muur weerkaatst in het water van het beval bad. De ambulance arriveert en ik moet uit het bad, de brancard op. Een half uur later ben ik onderweg naar het ziekenhuis, daar hebben we twee minuten voor twaalf uur 's nachts, nog net 2 minuten voor 28 Mei onze zoon mogen ontvangen. Onze zoon met de betekenis van zijn naam: ''God is sterk, aan Hem is de overwinning!''

En vandaag mogen wij vieren hoe goed onze God is, dat Hij na veel verdriet, ons een prachtige zoon geschonken heeft. Daar zijn wij Hem eeuwig dankbaar voor.

Gefeliciteerd lieve zoon en dank u wel trouwe God!